Fluisterend door De Weerribben

Ik moest vanmorgen om 10.00 uur in Kalenberg zijn, maar ik was rijkelijk vroeg...dus dan maar even naar het Woldlake bos.
Statief mee want er wordt zo langzamerhand van mij verwacht dat ik daar meer mee ga werken.
Het is me niets, het statief wat ik heb bevalt me niet. Binnenkort maar eens een goede aanschaffen.
Heb wel onderstaande foto met gebruik van het statief gemaakt.

Een pluis wat op een blad is komen vast te zitten en in de ochtend een dekentje van dauw heeft gekregen. Best mooi gelukt.

Nog een beetje aan de vroege kant kom ik in Kalenberg aan. Vandaag ga ik varen met Susan.
Susan kent De Weerribben als ware het haar broekzak.

Bij vertrek wordt onze doorgang verhinder door vechtende zwanen, een wonderlijk schouwspel. Onze sympathie gaat uit naar de underdog die genadeloos wordt afgestraft voor het te dicht in de buurt komen van een compleet zwanengezin. 

Er komt veel kracht bij kijken, veren worden uit het lijf getrokken. Het is een felle strijd waarbij de ene zwaan de ander zelfs helemaal onder water duwt.

Hier onder de winnaar van het gevecht. De andere zwaan kwam een aantal meters verder weer boven water en droop af. Nooit geweten dat zwanen ook onder water konden zwemmen, maar als de nood aan de man is....

Na dit wonderlijke schouwspel konden we gaan varen, eerst richting Laarzenpad.

Susan laat mij het kleine plantje genaamd Zonnedauw zien.

Erg mooi. En had ik nu een goed statief gehad, dan had ik een messcherpe foto kunnen maken. 

Onder een klein sprinkhaantje gegrepen door de Zonnedauw. Het probeert nog los te komen. 

We varen verder en Susan weet een Tijgerspin te vinden. Hoe geweldig! Wat een mooie kleuren heeft ie toch zeg.

Onderstaande sprinkhaan heeft niet zoveel geluk. Gevangen in het web wacht hem een wreed lot.

Weer in Kalenberg aangekomen gaan we nog even bij Susan achter het weiland in. Deze mooie libel blijft netjes voor me poseren. 

En dit Geaderd Witje slurpt nog wat nectar naar binnen. Het vlinderseizoen zit er bijna op helaas.

Ook aan kikkers geen gebrek. Maar door het trillen van de grond op de Ribben spotten ze ons eerder dan wij hun. Ze zijn duidelijk in het voordeel.

Maar hieronder toch een mooi exemplaar.

Okay, beetje oneerlijke strijd; het is namelijk nog maar een jonkie...nog heel klein. Zoals je hieronder kunt zien.

En zo komt er aan deze mooie vaartocht dan een einde. Tijd om naar huis te gaan. Een volgende keer gaan we vast vroeger op pad...gelukkig is Susan ook wel van het vroeg op pad gaan!